Biriktirdiklerin Değil Paylaştıkların Senindir
Doğup büyüdüğü mahalleyi/yöre yanında çocukluk günlerini ister istemez özlüyor insan.
Onun için memleket neresi
sorulduğunda: ‘doğduğu vede çocukluk günlerinin geçtiği yer’ diyor;
Doğası gereği, insan.
Ve güzel bir slogan: “En
Yakın Deniz; Karadeniz: Karasu!”
Memleket
/ Çocukluk / Zaman / Yaşam…
Bizim
gibi gurbette olan/kalanlar bağlamında memleket sevdası farklı bir duygu!
Hele
sizi dünyaya getirip/yetiştiren Ana-Baba’yı toprağa vermenin ardından geliş-gidişlerde
farklı duygular yaşanıyor, eksiklik
hissediliyor. Diğer yandan evlatlıktan/çocukluktan kurtulunup büyümeye başlıyor
insan.
Her
insanın yaşamında bir şekilde ama erken ama geç bir yaşta yaşanıyor vede adına
alınyazısı/kader deniliyor. İnsanoğlu da acılarını aşarak yaşama kaldığı yerden
devam ediyor, misyonu ve sorumlulukları gereği devam etmek zorunda kalıyor. Mal/mülk/miras
paylaşımı egonu yükseltip ayrı bir yük oluşturuyor, maddiyat girdabından tüketim
döngüsünden kurtulabildiğince özgür oluyorsun, yoksa meta senin aklını/ruhunu/ kişiliğini
teslim alıyor.
Bir
bakmışsınız zaman akıp geçmekte ve geçiyor da!
Ve
bu akıp giden zaman içerisinde kendinizi aradığınızda oluyor. Kopmak kolay
değil geçmişten, size yaşamın akışını çağrıştırıyor, zaman tünelinde yürütüyor.
Dünler çoktan geride kalsa da sizin için ayrı bir birikim ve değer.
Zaman
akıp geçerken yarın denilen şey; olgu olarak var olsa da benim/senin için belki
olacak belki de olmayacak.
Dünler
geride/geçmişte kaldığına göre, geriye kala kala bugünler vede yaşadığın an
kalır. Kalır kalmasına ve ‘anı yaşamana bak’ denilse de kolay olmuyor,
silkelenip kendine gelmek vede anı yaşamak! İçinden bir ses; ne duruyorsun,
uygulayabildiğince uygula, dese de iş uygulama noktasında duraksıyor yada onu
da zamana bırakıp, öteliyor insan.
Ne mi
yapabiliriz?
Kısır
çekişmelerden sıyrılıp, arkaya çok bakmadan önüne odaklanıp, sağına/soluna da
dikkat ederek yeni bir rota çizmek gerek.
Hayata
başkasının/başkalarının gözüyle bakmamaya çalışarak,
Yapamadıklarını/ötelediklerini
gerçekleştirmeye çalış, yapabileceklerini yap.
Yaşamının
mimarı ol,
Kendinden
bir şeyler kat yaşama!
Yüreklere/gönüllere
dokun.
Hukuksuzluklara/Adaletsizliklere/Haksızlıklara
karşı sessiz/duyarsız kalma.
Sonrası
mı?
Yaşam
çok cömert değil; kısıtlı/sınırlı/süreli ve kısa.
Geriye
senden kalacak hoş bir sada!
Sağlıkla/Dostça/Sevgiyle…
(Karasu – 16 Temmuz 2023)
Remzi KOÇÖZ
KATLEDİLEN AYDINLAR / YAKILAN İNSANLIK...
90'li yıllarda ardarda katledilen Atatürkçü/Cumhuriyetçi yurtsever
aydınlar:
Muammer Aksoy- Bahriye Üçok- A.Taner Kışlalı- Uğur Mumcu- Turan
Dursun- Çetin Emeç…
1993 Temmuzunda Sivas'ta yakılan 35 insan da Onlar gibi
-şair/ozan/yazar/akademisyen/sanat ağırlıklı-
Aydınlanmacı kuşaktan…
Soğuk Savaş bitiminde,
Yeni Dünya Düzeni geçişinde,
Ne kadar çok aydın katline/kıyımına seyirci kaldık,
Devlet/ülke/ulus olarak.
Ne kadar çok/ağır bir bedel ödedik.
Peki sonrası mı: Siyasal İslam!
Aslında insanlık,
-1993 yılının 2 Temmuzunda-
İnsan görünümlü yaratıklarca ateşe verilen,
Sivas/Madımak’ta 35 insanın canı,
Şehrin adının üzerinde karabasan gibi duracak,
Uzun süre hafızalardan silinmeyecek,
Kara bir gün olarak tarihe geçecektir.
Her 2 Temmuz geldiğinde de,
-bu şehir/ bu ülke/ bu zihniyet-
Bu utancı yeniden yaşayacaktır...
#‘Yakıldık, Ey Halkım Unutma Bizi!’#
(2 Temmuz 2023)
Remzi KOÇÖZ
